Leef vlak en vermijd vreugde en pijn.

Sinds Pryzska de puppy in mijn leven is gekomen (nu iets meer dan 3 weken) heb ik al 3 mensen ontmoet die nooit nog een puppy willen.
Niet zozeer om de overlast of vuiligheid of verantwoordelijkheid, maar omwille van het toekomstige verdriet van het verlies.

Statistisch gezien zal Pryzska voor mij overlijden en dat zal inderdaad pijn doen.
Maar ik zal er ook (hopelijk) vele jaren plezier en gezelschap van krijgen, met als bonus een verlaagde bloeddruk, meer lichaamsbeweging, en hopelijk wat kilo's minder. Dan neem ik dat verlies, en die kwetsbaarheid, er graag bij.

Na 5 katten weet ik ook dat huisdieren zeer vervangbaar zijn.
Voor Zen 1 heb ik dagen aan een stuk gehuild, ook omwille van een beetje bijgeloof dat de helft van mijn firmanaam al was henen gegaan. Oh faillissementsstatistieken.

Voor Google 1 was dat toch wel een kwartier (terwijl het een fantastische kat was).

En voor Google 2, nog een fantastischer kat, moet ik mijn eerste traan nog laten (iets zegt me dat ze een nieuwe thuis gevonden heeft waar ze de aandacht niet met andere katten moet delen).

Wie is progressief in de hedendaagse politiek?

In de humo van 22 juli 2009: Ingrid Lieten beschrijft zichzelf als iemand met een progressieve achtergrond.

Een kleine schok gaat door me heen, want ik associeer SP.A niet spontaan met progressiviteit. Integendeel, ik associeer ze met vastklampen aan het verleden, met een plaat die blijft hangen.
Ooit klonk die plaat fris en heeft ze geholpen om de welvaart te verdelen. Maar geldt dat ook vandaag nog?

Vandaar de vraag: kan je de linkse strekking nog als progressief bestempelen, wat betekent dat we dankzij hun visie en oplossingen (materiële en maatschappelijke) vooruitgang kunnen realiseren?
Of zullen we de oplossingen moeten gaan zoeken in de rechtsere milieus, bij de conservatievere partijen, bij zij die zogezegd vasthangen aan de waarden uit het verleden?

Alvast dit: l'histoire se repète, maar hopelijk niet zo rechts als 75 jaar geleden.

Het raadsel van het regeerakkoord

Het is me een raadsel hoe de Vlaamse regering het regeerakkoord vredevol zal uitvoeren.

Afgelopen week verklaarde elke politieke partij heel tevreden te zijn over het akkoord, en benadrukten ze dat hun prioriteiten goed aan bod komen.
Vermits ik uit geen enkele verkiezingscampagne de woorden "besparen", "snoeien", "minder uitgaven" heb onthouden, associeer ik de prioriteiten van de verschillende partijen vooral met spenderen.

Bij de officiële verklaring van het regeerakkoord hoor ik dan de bel "besparing" rinkelen, dit zelfs in een heel schuchtere, voorzichtige combinatie met "ambtenaren".
Uitdaging nr. 1, want zal SP.A zomaar ambtenaren laten afvloeien?

Uitdaging nr. 2 wordt het verzoenen van de Voka-man Philippe Muyters met de De Lijn vrouw Ingrid Lieten. Hij moet het budget in evenwicht houden (besparen!) en zij is verantwoordelijk voor o.a. de ambtenaren (uitgeven!).

Als ex-baas van De Lijn lag ze de laatste tijd ook meer en meer onder OpenVLD en Unizo-vuur i.v.m. het escaleren van het budget van De Lijn zonder dat eigenlijk heel duidelijk was wat de bijdrage tot milieu, beter mobiliteit, ... was. We kunnen misschien alvast preventief besparen door de budgetten daar niet op te trekken...

Het najaar belooft spektakel.

Een huismerk? Ja, maar niet voor kinderen en huisdieren

Geen idee in hoeverre deze enqûete wat wetenschappelijk gebeurde, maar Epsilon Targetting onthulde dat 59% van de Amerikanen de afgelopen 6 maanden af en toe overschakelde naar huismerken voor hun voeding of huishoudproducten.

Maar...
Slechts 12% had ook huismerken gekocht voor kinderverzorging, en slechts 23% voor hun huisdieren.

Dan komt bij mij direct dat ene beeld voor ogen toen ik een vakantiejob deed aan de kassa in een supermarkt: een kar vol met witte producten. De enige kleur in de kar kwam van de blikjes bestemd voor de kat. Paars.