Hoe een bedrijf neerwaarts gaat

Er was eens een bedrijf dat een gat in de markt gevonden had. Laten we dit bedrijf C noemen.

Hun diensten konden niet snel genoeg geleverd worden.

Het bedrijf werd groter en groter, er kwam meer personeel en de vakbonden organiseerden zich.
Ze wilden ook een deel van de koek.
De directie, die bang was om omzet te verliezen, ging dan ook gewillig op alle eisen in. En waarom niet, er was genoeg!

De concurrentie zat ondertussen niet stil. Als challengers in de markt gingen ze lean&mean te werk, en waren ze beducht voor de kostenstructuur die het personeel vormde.

Ondertussen was bedrijf C high van hun marktaandeel en omzet, en dommelde het management en de medewerkers verder in.
Het management bleef blind voor de evoluties in de markt, en de algemene teneur bij de medewerkers was "het is hier leuk werken, alleen spijtig van de klanten". De klanten werden dan ook navenant behandeld, wat een verschil met de concurrentie.

Een aantal maanden/jaren verstreken...

Plots schoot iemand van het management van bedrijf C wakker bij het zoveelste rapport van verlies aan marktaandeel. Paniek! Het uitgebreide managementteam werd in allerijl samengeroepen om de situatie te doen keren.

Ongeloof bij het management: "Huh, moeten we ideeën hebben?, en als we er hebben, dan worden die toch gekelderd of op de zeer lange baan geschoven door de vakbond?"
Ongeloof bij de vakbond: "Gebeurt er iets waar wij geen zeg in hebben?" "Dat kan niet!" "We staken!"

Het management, geducht voor dit wapen, gaf onmiddellijk toe en nam maar halve of zelfs kwartjes maatregelen om het tij te doen keren. Elk drastisch voorstel sneuvelde in de directiekamer, uit vrees voor de vakbonden.

En zo gleed het bedrijf verder en verder weg, de afgrond in.
Tot er op een dag geen weg terug was, en er een sociaal bloedbad werd aangericht. Een bloedbad dat al 15 jaar in voorbereiding was, en waar alleen de naïevelingen blind voor waren.