Gisterenavond deelgenomen aan “Aan Tafel Met”, georganiseerd door Unizo Mechelen.
Doel is dat je aan tafel zit met een al dan niet bekende politicus. Dankzij de erfelijke belastheid van de voorzitter van Unizo Mechelen, was het thema de staatshervorming. Uitgenodigde politici: Bart De Wever, Bart Somers, Caroline Gennez en Marianne Thijssen.
Geef toe, niet van de minste. Bart De Wever was verhinderd door het onverwachte succes in de opiniepeilingen en moest het gaan uitleggen in Terzake. Als resultaat daarvan zat ik aan een tafel met Jan Jambon en niet met de 2de slimste mens ter wereld.
Tussen de maaltijden door gaven de politici hun mening over de staatshervorming.
Caroline Gennez heeft het niet mee, niet in présence (irriterende stem, ze was in jeans, ...), maar ook niet in de thema’s die ze aansnijdt. Haar presentatie was een echte FAIL, maar chapeau om in een toch wel SP.A vijandig milieu haar mening te komen verdedigen.
Marianne Thijsen was next, en dat was een verrassing: een vlot en helder discours over meer bevoegdheden voor Europa en meer bevoegdheden voor de regio’s. Europa als een sterker blok om een stem op wereldniveau te hebben, en de regio’s om vlugger te kunnen inspelen op opportuniteiten. SURPRISE.
Bart Somers hamerde om meer te regionaliseren, maar haalde terecht aan dat je dit niet kan zonder dialoog. Als deze ontbreekt mag je op je kop staan, maar je gaat er geen millimeter mee vooruit. KLOPT.
Als laatste gaf Jan Jambon zijn mening. Hij is een vlotte spreker, maar er is niet echt iets in mijn hoofd blijven hangen. Dat kan natuurlijk aan de paar glazen wijn liggen... GEEN IDEE.
De grootste, en eigenlijk wel meest vieze, verrassing van die avond waren de soms toch wel racistisch getinte gesprekken van een aantal disgenoten, en hun kortzichtigheid op de staatshervorming.
Boutades als ‘gewoon splitsen’ bleven herhaald, en elk antwoord op de praktische aanpak bleef schuldig.
Ze waren er van overtuigd dat de Brusselaars wel bij Vlaanderen zouden aansluiten en niet bij Wallonië. Maar spijtig genoeg ontbrak cijfermateriaal dat hun mening staafde.
Bij het alternatief, een soort “Brussels DC”, zagen ze gemakkelijkheidshalve over het hoofd dat de tendens om de belastingen te innen in het land waar je werkt, heel nadelig zou zijn voor de Vlamingen, met al zijn pendelaars. In hun naïeviteit dachten ze dat de 27 lidstaten voor Brussels DC wel een uitzondering zouden voorzien.
Kortom, een doel hebben ze, maar het plan van aanpak ontbreekt volledig. Eigenlijk verdenk ik ze ervan dat ze Brussel manu militari willen veroveren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten